Skipstjóri í afleysingum heima hjá sér.

Hann var í fríi og lá í landi,

að leysa af heima var enginn vandi.

Konan var að því komin að fæða,

og hvergi um húshjálp að ræða.

 

En hvað munar karlinn um kerlingarstörfin,

þó kannski sé stundum fyrir þau þörfin.

Konan var heima og hafði engu að sinna,

nema hugsa um krakka, það er ekki vinna.

 

Hún sagði: "Elskan, þú þarft ekkert að gera,

aðeins hjá börnunum að vera.

Ég er búin að öllu, þvo og þjóna,

þú þarft ekki að bæta, sauma eða prjóna."

 

"Matur er útbúinn allur í kistunni,

það ætti að duga svona í fyrstunni.

Aðeins að líta eftir öngunum átta,

ylja upp matinn og láta þau hátta."

 

Nú skyldi hann hafa það náðugt og lesa,

og ná sér í ærlegan skemmtipésa.

Hann var ekki sestur og nokkuð hissa,

er vældi í krakka: "Ég þarf að pissa."

 

Vart þeirri athöfn var að ljúka,

er veinaði annar: "Ég þarf að kúka."

Þarna var enginn einasti friður,

ef ætlaði hann að tylla sér niður.

 

Dagurinn leið svo í sífelldum önnum,

sem ei voru bjóðandi mönnum.

Þvílíkt og annað eins aldrei í lífinu,

útstaðið hafði hann í veraldarkífinu.

 

Ölduna stíga í ósjó og brælu,

var ekkert hjá þessu, það kallaði hann sælu.

En þeysast um kófsveittur skammtandi og skeinandi,

skiljandi áflogaseggina veinandi.

 

Ef eitt þurfti að éta annað þurfti að skíta,

og enginn friður í bók að líta.

En hún sagði: "Elskan, þú þarft ekkert að gera,

aðeins hjá börnunum heima að vera."

 

Nú voru krakkarnir komnir í rúmið,

kyrrlátt og sefandi vornæturhúmið.

Seiddi í draumheimana angana átta,

en ekki var pabbi farinn að hátta.

 

Hann stóð þarna úfinn, úrvinda og sveittur,

yfir sig stressaður, svangur og þreyttur.

Og horfði yfir stofuna: "Hamingjan sanna,

hér á að teljast bústaður manna."

 

Það skyldi hann aldrei á ævinni gera,

í afleysingu slíkri sem þessari vera.

Þó væri í boði og á því væri raunin,

að þau væru tvöfölduð skipstjóralaunin.

 

En þetta á konan kauplaust að vinna,

og kallað að hún hafi engu að sinna.

Af daglangri reynslu hann virtist það vera,

að það væri stundum eitthvað að gera.

 

Áfram með störfin, ótt líður tíminn,

æ aldrei er friður, nú hringir síminn.

"Halló" var sagt, "það er sætt ég túlka,

þér er sonur fæddur og yndisleg stúlka."

 

Hann settist á stól, fann til svima og klígju,

"hvað sagði hún að krakkarnir væru orðnir tíu!

Ég þarf að taka til öruggra varna,

ég ákveð á stundinni að hætta að barna!!"

 

Höf. ?